مردم ایران با بی تفاوتی و بی میلی به انتخابات ساختگی نزدیک می شوند

انتخابات ساختگی ریاست جمهوری ایران، ملت را در مسیر خطرناک خود نگه خواهد داشت

انتخابات ریاست جمهوری پیش رو در پی مرگ اخیر ابراهیم رئیسی یک نمایش دموکراتیک است. علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی تسلیم تسلیم ناپذیری خود بر قدرت است و پسرش مجتبی منتظر مرگ او و جانشینی او است.

این انتخابات در حالی برگزار می شود که جمهوری اسلامی در نقطه تقاطع نزاع عمیق داخلی و انزوای خارجی قرار دارد. در داخل کشور، تورم مارپیچ، نرخ بی‌سابقه بیکاری، فرار مغزها و جنبش شدید زنان با مشکل مواجه است و در خارج از سوی داعش و جیش العدل تهدید می شود.

انتخابات ملتی را در چنگال بحران‌های هویتی وجودی و اقتصادی، همراه با جاه‌طلبی هسته‌ای که انزوای بین‌المللی آن را تشدید می‌کند و تحریم‌هایی را که منجر به مشکلات اقتصادی بیشتر می‌شود، آشکار می‌کند.

جمهوری اسلامی که به طور فزاینده ای در گوشه و کنار و تنهاست، خطرناک تر از همیشه است. جاه طلبی های این کشور در خاورمیانه تلاشی جدی برای تسلط در عین اجتناب از رویارویی مستقیم با دشمنانی مانند ایالات متحده و اسرائیل است. تعامل استراتژیک در مناطقی مانند سوریه، عراق، لبنان و یمن، روابط پیچیده جمهوری اسلامی با متحدان و نیابت هایش را برجسته می کند و نه تنها موقعیت جهانی آن را پیچیده تر می کند، بلکه مسائل داخلی را نیز پیچیده می کند.

این که جمهوری اسلامی به جای رسیدگی به مشکلات در داخل، به پمپاژ میلیاردها دلار به کشورهای خارجی و نیابتی ها ادامه می دهد، تنها مشکلات اقتصادی داخلی و نگرانی مردمش را پیچیده می کند. برای مردم این یک غرور ملی است.

موضع جامعه بین‌الملل در قبال جمهوری اسلامی، به‌ویژه در مورد جاه‌طلبی‌های هسته‌ای این کشور کم‌رنگ است. دولت بایدن دیپلماسی را بر محکومیت ترجیح می دهد. با این حال، در ماه‌های اخیر، تهران مواضع تهاجمی‌تری علیه اسرائیل اتخاذ کرده است و در نتیجه بر آن تعادل ظریف تأثیر می‌گذارد.

ماندگاری حاکمیت روحانیت تحت یک سیستم بالقوه موروثی، پارادوکس در قلب جمهوری اسلامی را آشکار می کند یک دولت ملت وابسته به زیربناهای الهیاتی است که سیاست هایش را دیکته می کند، حتی زمانی که با خودش در تضاد باشد، در حالی که تلاش می کند مردمی را اداره کند که خواهان اصلاحات، و باز بودن نوسازی هستند. 

جنبش زنان، به‌ویژه، نماد جستجوی گسترده‌تر برای حقوق و آزادی‌های اساسی بشر، به چالش کشیدن وضعیت موجود و حمایت از تغییرات دگرگون‌کننده است.

در سال‌های اخیر، چشم‌انداز سیاسی ایران دستخوش دگرگونی عمیقی شده است که بخشی از آن به دلیل عدم حضور بی‌سابقه رأی‌دهندگان، نارضایتی سیاسی و تحریم‌های انتخاباتی بوده است. به عنوان مثال، انتخابات اخیر اول مارس کمترین میزان مشارکت در تاریخ جمهوری اسلامی را داشت. تنها ۴۱ درصد از واجدین شرایط شرکت کردند. انتخابات آتی می تواند این رکورد مشکوک را بشکند.

همچنین دستکاری قابل توجهی در روند انتخابات صورت گرفته است که مهمترین آنها از طریق رد صلاحیت نامزدهای میانه رو و اصلاح طلب برای پرکردن کرسی های مجلس و مجلس خبرگان رهبری است که رهبر جمهوری اسلامی را منصوب و بر آن نظارت می کند. پاکسازی منتقدان نشان‌دهنده تغییر مداوم به سمت سلطه تندروها بر همه شاخه‌های حکومتی است و از تداوم رژیم، به‌ویژه در مورد جانشینی ولی فقیه، محافظت می‌کند.

سرکوب مرگبار اعتراضات ناشی از قتل مهسا امینی در بازداشت، تنها به مطالبات گسترده تر برای آزادی های اجتماعی و سیاسی منجر شده است. این پاسخ‌های دولت سایه‌ای طولانی بر مشروعیت فرآیندهای انتخاباتی رژیم انداخته است. آخرین فراخوان برای تحریم انتخابات، که به عنوان یک همه پرسی در مورد خود جمهوری اسلامی تلقی می شود، با روایت های دولتی مواجه شده است که رأی گیری را به عنوان دفاع میهن پرستانه در برابر دشمنان خارجی مانند غرب و اسرائیل شکل می دهد.

اکنون، ۴۵ سال پس از انقلاب اسلامی که جرقه‌های گسترده‌ای برای حذف نظام سلطنتی برانگیخته شد، جمهوری اسلامی زاده آن انقلاب در آستانه تکرار تاریخ نگران‌کننده‌اش ظاهر می‌شود. انتخابات آن با یک روحانی ناآمادۀ مذهبی با میل به وحشیگری که آماده است کنترل حکومت ایران را در دست بگیرد، نزدیک می شود و تنها صلاحیت او فرزند ولی فقیه است.

این اولین قدم برای رساندن جمهوری اسلامی به سلطنت شاهان است.

کوروش کبیر، یکی از بزرگترین شاهان تاریخ ایران، روزی می‌گوید آزادی، عزت، ثروت، این سه در کنار هم بزرگترین سعادت بشریت را تشکیل می‌دهند. اگر هر سه را به قوم خود وصیت کنی، عشق آنها به تو هرگز نخواهد مرد.

متأسفانه مردم ایران صرف نظر از نتیجه انتخابات، ترکیبی از اینها را از دولت خود نخواهند داشت و جمهوری اسلامی هرگز محبت مردم خود را نخواهد داشت.